René Girard & filozofiaj fuŝuloj

Esperanto kaj filozofio malofte renkontiĝas en respektinda maniero. Esperantistaj fanatikuloj enportas absurdajn mistifikajn fuŝideojn en Esperantistan medion, kiu ja bonvenigemas ĉiajn stultajn filozofiojn. Jen ekzemplo:

Homaranismo kaj Girard de Michel Légaré (23 okt 2010)

Nu, tion, kion mi pensas pri Girard mem, mi resumis anglalingve:

René Girard: Violence and the Sacred

Nu, jen la bildo de la deveno de kulturo kiun Légaré konstatis ĉe Girard:

La kulturo estas perforto kiu naskiĝis kiel solvo (la murdo de senkulpulo el kiu elvenis ŝajna paco, la sakrifico, la mitoj, la ritoj, la sociaj malpermesoj, la religioj, la politiko, ktp.) kontraŭ pli grava perforto kaŭzita per homamasa imitemdezira krizo dum kiu ĉiuj imitadas sin reciproke, rivale, blinde, surbaze de kredo ke tio kion deziras la aliulo certe feliĉigas lin, se ne, li ne dezirus ĝin. Kateno de blinduloj, ĉiu kredante ke li estas la aŭtoro de siaj propraj deziroj, imitas sin reciproke (de la jaroj 1990aj, tia homa imitemo estas interpretebla kiel la aktiveco de la spegulaj neŭronoj), malkonscie, ĝis morte se bezone.

Interesa fantazio, sen subteno.

Oni devas apartigi dezirojn kaj bezonojn, kaj elimini ĉiujn arbitrajn (dezir-rilatajn) trajtojn de kulturoj por efektivigi interpaciĝon, kaj jen la rilato al Zamenhof. Sekvas glosaro de rilataj terminoj. Kien plu?

"Pure homa" laŭ Zamenhof... (8 dec 2010)

Ni lernas ĉie tie, ke la kuracisto estas modelo de neŭtraligo de arbitraj trajtoj. Jen plua frenezaĵo:

Siaflanke, la imitemdezira teorio (de la 1990aj bazita sur la malkovro de la spegulaj neŭronoj) tre klare distingas “homajn bezonojn” kaj “kulturan arbitrecon” (sub diversaj avataroj) kiun Girard interpretas kiel sisteman—sed placeban—perforton kiu evitas pli gravan perforton de “ĉiuj kontraŭ ĉiuj” kaŭzitan de ĝeneraligita homamasa blinda interimitado (imitemdezira krizo). Oni ne povas eltiri la deziron ekster la homo, sed la homo povas ĝin redirekti al modeloj kiuj kulture… emas foriĝi. Laŭ Girard, paco—se eblas—akiriĝas je tiu prezo: kultura foriĝo.

Laŭ Girard-ista psikiatro Jean-Michel Oughourlian estas modeloj Gandhi, Martin Luther King kaj Mandela. Légaré aldonas Thoreau kaj Zamenhof.

Ja forestas multaj logikaj interpaŝoj, ĉu ne? Kompreneble, kiam la elirpunkto estas idealismaj fantaziaj konceptoj, oni povas ligi iujn ajn du abstraktaĵojn laŭplaĉe.

Ripetas la ĉi-supran aferon la ĉi-suba:

Michel Légaré. Pri la forgesita teksto de Zamenhof , La Ondo de Esperanto, 2011, №1 (195)

Nu, mi eltrovis ĉi tiujn stultaĵojn danke al la blogo de Ken Miner, 7 januaro, 2011: KONTRAŬ GIRARD. Sed nur la jena evidente maltrankviligas Miner: "Laŭ mi ne veras, ke ĉiuj deziroj estas imitoj." Sed tio ne estas la kerno de la tuta fuŝado de la argumento. La imitado (mimesis) ne povas priskribi aŭ ekspliki la tutan bazon de kulturon, kaj oni ne povas arbitre solvi la supozitan bazan problemaron per deklaro de kuracilo. Tia amatoreca frenezeco tro oftas en Esperantujo.

Cetere, la koncepto de oferado kiel rimedo por la reguligo kaj bridigo de violento estas fundamenta koncepto de Girard. Tio estas lia cinika perspektivo pri la homa naturo, kaj cetere, li eĉ asertas la unikecon de kristanismo ĉar ĝi supozeble anstataŭigas Jesuon por violentaj oferoj. Do Girard cinike konfesas kaj aprobas tiun humiligan tim-bazitan koncepton de la homaro. Tio estas la malo de la perspektivo de Zamenhof, precipe de la perspektivo de juda humanismo, kiu asertas la perfekteblecon de la homo per propraj rimedoj kaj racia mondkoncepto. Aŭ ĉu Zamenhof estas la nova Jesuo, la mesio kiu neŭtraligas la arbitrajn apartaĵojn de kulturoj? Kia idioto estas ĉi tiu Légaré!