Vilmos Benczik dise pri Sándor Szathmári

Mi relegas literaturkritikan esearon, Studoj pri la Esperanta Literaturo de Vilmos Benczik (Takasago: La Kritikanto, 1980). Preskaŭ ĉiuj eseoj antaŭe aperis. La eseo "Sándor Szathmári" aperis en novelaro Kain kaj Abel de Sándor Szathmári. Benczik mencias Szathmári ankaŭ en aliaj eseoj. Jen citaĵoj.

"Serĉante temojn iom karaterizajn por la Esperanta literaturo, oni povas trovi kun klaraj konturoj nur unu tian: ekzistas sufiĉe multaj verkoj utopiecaj, kiuj—kun la celo kritiki la malraciaĵojn de nia vivo—prezentas imagitajn regnojn. Estas aparte bedaŭrinde, ke la plimulto de tiaj verkoj ŝajnas iom tro naivaj, plataj. La eble sola escepto—Vojaĝo al Kazohinio de Sándor Szathmári—elstaras fakte ne kiel beletraĵo, sed kiel atendinde konsekvenca pensoĉeno."

—"Teoriaj Problemoj de la Esperanta Literaturo" (1978), p. 12 (el p. 5-17).

"La ĉefa direndo de la poemoj de Sadler estas ribelo kontraŭ la malnaturaj normoj de la civilizita socia vivo kaj la solo, kiu lasta estas nepra konsekvenco de tiu vivo. Tia ribelo ne estas nova en la Esperanta literaturo, la samon ni trovas ĉe Auld kaj Szathmári. Tamen, Sadler prezentas novan aspekton. Szathmári kvazaŭ eksplikas teorion kaj kun diabla rido tiras la konkludon el la nunaĵ normoj, kiujn oni ordinare ne kuraĝas tiri."

— "Pri la Poemaro de Victor Sadler" (1969), p. 131 (el p. 131-135).