Julio Baghy aŭtune, duono de duopo ora

Kiam mi komencis reviziti la antologion Ora Duopo  post 40 jaroj, mia atento fokusiĝis je Kalocsay; estis malfacile trovi Baghy interesa. Kiel vi vidas, ĉi-monate mi blogadas pri Baghy. Do mi daŭros komenti pri liaj poemoj.

La lerteco de la rima kaj cetera esprimmaniero imponas iomgrade, sed post iom da engaĝado mi emas tediĝi. Eble la efiko de la tuto monotonas. Sed, legante la "postajn poemojn", kelkaj aldone al la jam menciitaj konservas mian atenton. Ĉiuj troveblas en la volumo Aŭtuna foliaro.

Dubo

Vizaĝ' spegulo estas onidire;
en ĝi animo montras sin.
Mi volus tion, tamen spertas mire,
en ĝi neniam oni vidas min.

Rideton, sentojn, amon mi disipas,
disdonus tutan riĉon de la kor',
sed min refut' fremdece vunde vipas
kaj sen rekono oni iras for.
Nun antaŭ spegul' de mia memo
jen dubo sondas fundon de la sin'
kaj ŝokas min la propra nekompreno.
En mi ĉu fakte trovas sin anim'?

Iom malkutima afero, aparte je Baghy, ĉu ne?

Kronoj kaj kateno enhavas la kutiman seks-romantikon de Baghy, sed interesa estas la kontrasto inter la intima medio de la amparo kaj la strukturita aristokrata sociordo.  Jen la fina strofo:

Ĉe sunsubir' ruĝiĝas blu'...
Dum hejmenmarŝas ili du,
samritme paŝas kaj silentas...
Nur la rigardoj elokventas
pri sama penso miksdolora,
ke ie, ĉe arbusto fora,
en lum' arĝenta post lunveno
jam velkas kronoj kaj kateno.

Lamento en tombo ombra rimarkindas pri la vortluda muziko en kontrasto kun la amaro de la perspektivo prezentata. Venas admono: "Ne veku!" La kialo sekvas. Kaj jen la finaj strofoj:

Ne pensu en suna bril' pri l' vintro!
Vin trovos ostaro staranta hante
por tenti vin per tim' impertinente."

— — — — — — — — — —

Lamento en tombo ombra pravas;
ve-kanta vekanto, ve!, vanon vartas
ardante en sankte artista tristo.

La nokto oktobra nigre migris...
tri griloj miltrile en fendoj plendis...
sunlumon al mondo lum-ondo donis...