Ĉu vi komprenas la hungaran? Mi ne, sed mi ja ĝuis ĉi tiun romanon en Esperanto antaŭ pli ol kvar jardekoj.
Kaj jen sondramigo de la novelo "Budapeŝta Ekzameno":
Se haveblas aliaj ĉi-koncernaj videoj kaj sonregistraĵoj, bonvolu informi.
Lastatempe mi blogas plu pri unu kunfondinto de la Skota Skolo, John I. Francis, kiu mortis pasintmonate. Nu, ĉar influis al mi plej forte lian novelkolekton Vitralo, finfine mi redonu la enhavtabelon.
Francis, John I. Vitralo [Stained Glass Window]. La Laguna: J. Regulo [Stafeto], 1960. (Beletraj Kajeroj; 4) 135 p.
. . . . it's crrrrrrrrap! -- Borrowing a joke from Saturday Night Live.
Actually, the late William Auld (a Scot who was Esperanto's leading living poet until recently,) told me, in 1975, long before Mike Myers' Scottish comedy routines, a phrase he coined:
"Oni vivas aŭ skote, aŭ kote." It rhymes in the original. Translation: "One lives either like a Scot or like mud." Auld was a great guy, though, and not a chauvinist.
The individual pages of The Capital Scot have disappeared from the live Internet. You can find them via the Wayback Machine of archive.org, but I have rescued the two articles concerning Scottish Esperanto writers:
The Scottish School (Skota Skolo) of Esperanto Writers by Geoffrey Sutton
The Scottish School (Skota Skolo) of Esperanto Writers - John Sharp Dinwoodie by Geoffrey Sutton
Individual articles for the other three poets were never published along with these two articles. Dinwoodie was a pastor and a religious poet and thus the least interesting to me, but you can learn about him in the second article, and get an overview of the Scottish School in the first.
The Scottish School debuted in 1952 with the volume Kvaropo (Quartet). The four poets were William Auld (1924-2006), John Dinwoodie (1904-1980), John Francis (1924-2012) and Reto Rossetti (1909-1994). Francis died just last month.
From my web pages above you can link to other sources on my web site and elsewhere (including this blog) on the Scottish School and Auld and Francis in particular. See also Reto Rossetti's translation on this blog: La Iamo Longe For (Auld Lang Syne in Esperanto).
Laŭ anonco de Esperanto-Socio de Skotlando, mortis la 20an de marto John Islay Francis, la lasta vivinta kvaropano de la Skota Skolo.:
Death Of John Francis/Morto de John Francis
Laŭ afiŝo ĉe Ipernity, Francis mortis kelkajn tagojn antaŭ ricevo de sia ĵus aperinta lasta romano Kronprincedzino.
Mi de ĉirkaŭ kvar jardekoj ŝatis liajn novelarton kaj interesan starpunkton. Mi jam blogis kelkfoje pri Francis; ĉi-foje mi mencios nur kelkajn punktojn. Mi angligis lian novelon "La Tento de Kul":
"The Temptation of Kul" by John I. Francis, a tale of absolutisms in conflict
Ĉi tiu estas mia favorata novelo. Krom la novelaro Vitralo, mi legis, kune kun la literatura rondo de la Esperanto-Societo de Vaŝingtono, la romanon Misio sen Alveno. Mi posedas sed bedaŭrinde ne legis lian grandegan romanon La Granda Kaldrono. Kaj mi konfesas honte ke mi ne familiaras pri lia poezio.
Mi instigos nian lokan literaturan rondon denove ekzameni Francis. Mi esperas nekrologi plu. Sed nun, jen intervjuo aperinta en La Brita Esperantisto de aŭtuno 2003:
Intervjuo: John Francis
Jen mia dua, pli ampleksa omaĝo al Manny:Inter la simplaj movoj Aristotelo serĉis, ĉu estas iu perfekta movo, kaj li konkludis, ke nur la ronda movo estas perfekta; la rekta linio, li diris, ne estas perfekta pro du motivoj - unua: infinita rekto ne estas perfekta, ĉar infiniteco ne kongruas kun perfekteco (Pitagoria influo); dua: finita rekto ne estas perfekta, ĉar ĝi ĉiam povas ricevi aldonon. Nu, la rondo havas la du karakterizojn de l'finiteco kaj ĝi ne povas ricevi pligrandigan aldonon; ĝi kompletigas sin mem.FONTO: Caraça, Bento de Jesus; De Freitas, Manuel [trad.]. Galileo Galilei: Scienca kaj Morala Valoroj de Lia Verko (Porto: Portugala Eld. Rondo, 1948), p. 30.
Temas pri energi-riĉa, senbrida enscenigo, same vaste kiel la apetitoj de ĝia protagonisto - la postmoderna juda romano kiel kunkirlaĵo de ĝenroj: jida folklora rakonto, edukado de la sentoj, freŭda kazostudo, erotika konfesaĵo, utopia parabolo, ĉio envolvita en "alternativa historio" pri emancipiĝo de la judoj, kiun hantas la figuro de Dreyfus kaj ebriigas la sorĉaj plezuroj de la lingvo Esperanto.Sekvas detala resumo kaj pritrakto. Apud la fino ŝi diras:
Lukács fame aljuĝis al Walter Scott la meriton inventi la modernan historian romanon. La geniaĵo de Scott estis, ke li lokis ajnulon meze en la historio kaj uzis lin (aŭ ŝin) por refrakti la potencojn de reĝoj kaj reĝinoj, tiranoj kaj popolamasoj. Sed en la eksterordinara romano de Joseph Skibell, eĉ la ŝajna ajnulo ne estas apudstaranto en la historio.Do jen kelkaj tentaĵoj al legado de ĉi tiuj recenzoj.
Posts
All Comments
