Omaĝe al Prometeo de Karlo Markso

Filozofio, dum sangero pulsos en ĝia mondvenka kaj absolute libera koro, neniam lacos rebati siajn malamikojn per krio de Epikuro:

Ne la homo kiu neas la diojn kiujn adoras la homamaso, sed tiu kiu asertas pri la dioj tion, kion pri ili kredas la homamaso, estas vere malpia.

Filozofio pri tio ne estas sekretema. La konfeso de Prometeo:

Simple diri, mi malamas la diaraĉon
[Esĥilo, Prometeo Ligita]

estas ĝia propra konfeso, ĝia propra aforismo kontraŭ ĉiujn ĉielajn kaj surterajn diojn kiuj ne agnoskas homan memkonscion kiel la plej altan diecon. Ĝi toleros nenian ceteran.

Sed al tiuj mizeraj mart-leporoj kiuj jubilas pri la ŝajne pli malboniĝinta civila statuso de filozofio, ĝi respondas denove, kiel Prometeo respondis al la servisto de la dioj, Hermeso:

Certu, ke ĉi-aĉan sorton mi
Ne interŝanĝus por servuto via.
Pli bone mi ĉi tiun rokon servu
Ol komplezi Patron Zeŭson file-sklave.

Prometeo estas la plej eminenta sanktulo kaj martiro en la filozofia kalendaro.

---

FONTO: Marx, Karl. La Diferenco inter la Demokrita kaj Epikura Filozofio de Naturo, Malneto de Nova Antaŭparolo (1841), eltiraĵo.

Tradukis Ralph Dumain el angla traduko: The Difference Between the Democritean and Epicurean Philosophy of Nature (1841), Draft of a New Preface (Berlin, March 1841).